Peter Kofferschläger

Peter Kofferschläger, een geschoold timmerman, richtte in 1935 de Katholieke Arbeidersjeugd op in Kelmis en werd later benoemd tot permanent secretaris van die organisatie. Zijn initiatief om de Liga van Christelijke Arbeiders te reorganiseren dateert ook uit het interbellum. Van 1938 tot 1940 en van 1945 tot aan zijn dood was Kofferschläger ook burgemeester van Kelmis. Omdat hij sterk geworteld was in de christelijke arbeidersbeweging en een pro-Belgische houding aannam in het interbellum, werd hij tijdens de oorlog gearresteerd door de Duitse staatspolitie en gedeporteerd naar concentratiekamp Buchenwald.

Peter Kofferschläger was lid van de Kamer van 1946 tot 1960 en daarmee de eerste naoorlogse afgevaardigde uit Oost-België, hoewel hij ook enige tijd vicevoorzitter van de Christen-Sociale Partij in de Kamer was. Hier trad hij – met dezelfde ijver als zijn partijgenoot, de Eupense arts dr. Joseph Baltus in de Senaat – op als een fervent verdediger van de Oostkantons en stelde hij de daar heersende grieven aan de kaak, in het bijzonder de als onrechtvaardig ervaren hardheid van de politieke “zuiveringen” en de onderdrukking van de Duitse taal. Bovendien sprak hij zich uit voor gelijke compensatie voor degenen die “gedwongen ingelijfd” waren door de Wehrmacht, hoewel ze nog twee decennia zouden moeten wachten op een definitieve oplossing voor hun problemen. Hij drong herhaaldelijk aan op herstel van de oorlogsschade in Oost-België en op erkenning van de 8.000 “gedwongen dienstplichtigen”, voor wier belangen hij campagne voerde in het parlement.

Kofferschläger’s persoonlijkheid maakt duidelijk hoe conflictueus het samenleven was in de periode van 1920 tot de jaren 1970 in wat nu Oost-België is, en dat er niet zoiets bestaat als zwart-wit denken met betrekking tot de veranderingen van die tijd. Kofferschläger, die vooral onder het nationaalsocialistische regime had geleden als gevangene van een concentratiekamp, zette zich na de oorlog in voor respect voor de Duitse cultuur en taal in België. Dat was zeker niet de basisteneur van die tijd. Het is exemplarisch voor een naoorlogse samenleving die vooral één ding nodig had voor een beter samenleven: begrip voor het gedrag van anderen.