De achtergrond:
Na de beklemmende jaren ’50 en ’60,
die gekenmerkt werden door naoorlogse zorgen, politieke onzekerheid en onthouding en waar in het begin sprake was van wantrouwen, vergelding – zelfs haat – jegens degenen die de Duitse cultuur en taal als de hunne beschouwden, maar waar later de eerste tekenen van erkenning en de wil tot hervorming aan de horizon verschenen, was de programmareeks “50 jaar geschiedenis van de Oostkantons” van BHF-verslaggevers Peter Thomas en Hubert Jenniges voor mij een openbaring.
Tot dan toe werd mijn relatie met mijn “vaderland” België uitsluitend gekenmerkt door toevallig opgevangen, meestal emotionele gespreksfragmenten tussen volwassenen uit mijn omgeving, maar die samenvatting van de eerste 50 jaar van onze verbondenheid met België, uitstekend onderzocht en gepresenteerd door de twee journalisten, opende nieuwe horizonten voor mij als jonge student.
Tegelijkertijd opende het een perspectief voor mijn leven in een toekomstig België. Ver weg van elk gevoel van minderwaardigheid, waar ik als “sâle boche” vaak onder geleden had, keek ik nu hoopvol uit naar een toekomstvisie die begin jaren 1970 geschetst werd door de Vlaming Leo Tindemans en de Zuid-Tiroler Silvio Magnago: een federale staat België waarin onze identiteit als Belgen van Duitse afkomst aanvaard en zelfs gerespecteerd zou worden.
Vandaag, 50 jaar later, kijk ik met dankbaarheid terug op het pionierswerk van die twee journalisten en hun reeks programma’s en de succesvolle inspanningen van vele politici van alle partijen om onze autonomie te creëren en gestaag uit te breiden in de tweede helft van ons lidmaatschap van België, die zeker ook door die laatste werden gevoed.
Die dankbaarheid komt vooral tot uiting in de derde theaterscène, die op 9 januari 2020 in de Senaat werd opgevoerd.
Alfons Velz,
Mürringen
