De autonomie (1973)

Sinds 1968 werd de grondwet meermaals gewijzigd in de Belgische Kamer en de Belgische Senaat. De Belgische partijen hadden verschillende visies op de toekomst van de Duitstalige minderheid. Deze keer riep vooral de Socialistische Partij op tot assimilatie van de Duitstaligen. De Volksunie, een partij die opkwam voor de rechten van de Vlamingen, en ook delen van de Christen-Sociale Partij steunden de Duitstaligen of gingen ten minste tot op zekere hoogte op hun eisen in, ook tegen de achtergrond van de oprichting van Oost-Belgische pressiegroepen, zoals de Partij van de Duitstalige Belgen (PDB).

In 1971 werden de Franse en Nederlandse Cultuurraden opgericht. De Duitstaligen kregen ook een eigen raad, de “Raad van de Duitse Cultuurgemeenschap”. Die werd opgericht in 1973. De raad kon echter alleen subsidies verdelen, maar geen beleid uitstippelen. De Duitstalige Belgen kregen tenminste een recht dat de Vlamingen en Walen niet hadden. Zij mochten hun culturele raad rechtstreeks kiezen, wat voor het eerst gebeurde in 1974.

Na zes staatshervormingen heeft Oost-België zijn plaats gevonden in de federale staat België. De minderheid heeft dezelfde autonomie als de andere culturele gemeenschappen. Volgens de grondwet maakt ze ook deel uit van het Waalse Gewest. In alle regionale bevoegdheden, zoals economie, infrastructuur, enz. heeft de minderheid slechts een beperkte inspraak. Daarom is er sinds 1980 een nauwe politieke relatie ontstaan met het Waals Gewest, die schommelt tussen nauwe samenwerking en misverstanden.